Chrześcijanie a syryjska rewolucja

Do egipskiej rewolucji podchodziłem i nadal podchodzę krytycznie.

Do libijskiej rewolucji podszedłem rezerwą, dopóki w sprawę nie włączyło się NATO.

Do syryjskiej rewolucji podchodzę entuzjastycznie, ku zgrozie zarówno przedstawicieli prawicy jak i lewicy. Kilka miesięcy temu wzywałem: teraz jest najlepszy moment, by zbombardować Syrię. Zdania nie zmieniam. Argumenty podawałem już wielokrotnie. Pora odnieść się do najpoważniejszego kontrargumentu: twierdzeń, że syryjska rewolucja doprowadzi do zagłady miejscowych chrześcijan.

W "Nowej Myśli Prywislańskiej" ukazał się ostatnio wywiad z siostrzyczką libańskiego pochodzenia, głoszącą właśnie taką tezę. Osoba rozmówczyni jest jednak dla mnie podejrzana, choćby ze względu na takie kuriozalne twierdzenia  : "Kiedy wybuchła wojna w Libanie, mieliśmy obawy, że po wkroczeniu do tego kraju Syryjczyków, sytuacja chrześcijan się pogorszy. Na szczęście jednak to nie nastąpiło." To, że siostrzyczka nie dostrzega tego, że to właśnie Syria podgrzewała wojnę domową w Libanie oznacza, że jest ona albo TW assadowskiej bezpieki, albo jest związana politycznie z "chrześcijańskimi" grupami kolaboracyjnymi takimi jak partia gen. Aouna czy też klan Franjiyeh. Zdecydowana większość libańskich chrześcijan nienawidzi bowiem syryjskiego reżimu i popiera rewolucję. Wystarczy spojrzeć na ich media. Maronici w Libanie już od dawna są w sojuszu z sunnitami. Poparcie libańskiego aliansu maronicko-sunnickiego dla Wolnej Armii Syryjskiej jest tak duże, że assadowskie służby przygotowały ostatnio nieudany zamach na centralę libańskiego wywiadu a na celowniku mają takich chrześcijańskich polityków jak Samir Geagea. W samej Syrii - o ile chrześcijańskie elity starają się być neturalne - to chrześciajańska ulica walczy przeciwko Assadowi. Tak mówi m.in. George Sabra, rzecznik Narodowej Rady Syryjskiej (liberalno-demokratycznej organizacji konkurencyjnej dla Wolnej Armii Syryjskiej). I trudno się tej ulicy dziwić. Jeśli do twojej dzielnicy wpadają alawickie zbiry i strzelają do przypadkowych ludzi, to czy można darzyć Assada taką miłością jak siostrzyczka z "Nowej Myśli Prywislańskiej"?

Transparent mówi" "Sunnita, Alawita, Chrześcijanin, Druz... Jestem Syryjczykiem"

Załóżmy jednak, że po obaleniu władzy Assada syryjskich chrześcijan czeka rzeź. Czy w związku z tym powinniśmy popierać syryjski reżim jako "protektora chrześcijan"? Nie, nie, i jeszcze raz nie!!! Nie wolno nam kierować się względami religijnymi w polityce zagranicznej. Za Wazów prowadzenie polityki zagranicznej zgodnie z ciasnymi konfesyjnymi zapatrywaniami bardzo zaszkodziło Koronie i Litwie (niepotrzebne wojny ze Szwecją, utrata okazji do zajęcia carskiego tronu przez królewicza Władysława, prowokowanie ciemnego i sfanatyzowanego prawosławnego żywiołu...).
Dla nas, Polaków dużo ważniejsze od losu chrześcijan i innych syryjskich mniejszości jest to, że syryjska rewolucja prowadzi do popsucia obamowskiego resetu, popsuje stosunki amerykańsko-rosyjskie, sprawi, że Waszyngton znowu rozejrzy się za sojusznikami przeciwko osi Moskwa-Pekin-Teheran-Damaszek (co może prowadzić do amerykańskiej "dywersji" w naszym świecie politycznym - np. ujawnienia kompromatów na obecną ekipę). Jeżeli Delta Force i Specnaz będą strzelały do siebie nawzajem na ulicach Damaszku, to będzie dla nas CUDOWNA WIADOMOŚĆ. Tak samo CUDOWNE jest to, że na Bliskim Wschodzie palone są rosyjskie i chińskie flagi. Sojusz, które pierwszą oznaką była rewolucja w Tunezji może być dla świata równie brzemienny w skutki jak zbliżenie amerykańsko-chińskie za Nixona.



Parafrazując Jana Zamoyskiego: Dałbym sobie odciąć rękę za to, by nasi bracia muzułmanie przestali się wysadzać w powietrze i podrzynać niewinnym ludziom gardła. Dałbym sobie jednak odciąć drugą rękę, by robili to w Rosji znacznie częściej, niż dotychczas.

***
Ostatnio jakiś debil zarzucił mi, że piszę tego bloga za pieniądze Waszyngtonu. Zabawne. W odróżnieniu od wielu frustratów z różnych Falang czy Lewic Bez Cenzury mam stałą i pracę i nie narzekam na zarobki. Nikt nie musi mi płacić za pisanie tego bloga. Czemu więc poświęcam mu czas? Z tego samego powodu, dla którego Cat-Mackiewicz i Studnicki lata temu pisali swoje broszurki.