Wojny Mussoliniego

Włoski udział w drugiej wojnie światowej jest postrzegany stereotypowo: wyobrażamy sobie, że Włosi zachowywali się tak jak w "Giuseppe w Warszawie" czy w "Jak rozpętałem drugą wojnę światową" - jak dekadenckie cioty nie mające najmniejszej ochoty walczyć za Mussoliniego. To opinia krzywdząca. Nie tylko dla Włochów, ale również dla alianckich żołnierzy, którzy przeciwko nim walczyli - choćby dla Brygady Karpackiej w Tobruku i pod Gazalą. Tak naprawdę bowiem włoskie siły zbrojne były godnym wojennym przeciwnikiem. Książka Franka Josepha "Wojny Mussoliniego" przypomina heroiczne epizody ich udziału Włochów w tym konflikcie, a także w wojnach w Hiszpanii oraz Etiopii. Włoska armia była kiepsko wyposażona i słabo zaopatrzona, ale jej żołnierzom bynajmniej nie brakowało ducha bojowego. Wszak świetne włoskie dywizje - np. Folgore i Ariette wielokrotnie ratowały Rommla w Afryce. Włosi mieli doskonałe siły specjalne (np. X flotylla MAS), dobrych pilotów a ich marynarka wojenna zdołała w 1942 r. tak zmasakrować brytyjską flotę, że zdołała na pół roku wywalczyć sobie panowanie na Morzu Śródziemnym. Mitem jest również to, że "Włosi nie chcieli umierać za Mussolniego". W wojskach Włoskiej Republiki Socjalnej służyło przecież ponad 200 tys. fanatycznych ochotników - wtedy, gdy wiadomo było, że wojna jest przegrana. Przykładem tego oporu może być okręt podwodny "Torelli", który we wrześniu 1943 r. nie podporządkował się rozkazowi kapitulacji i służył z mieszaną niemiecko-włoską załogą na Dalekim Wschodzie. Po kapitulacji III Rzeszy działał jako japoński okręt podwodny I-504 z załogą niemiecko-włosko-japońską. 30 sierpnia 1945 r., czyli już po kapitulacji Japonii, zestrzelił nad portem w Kobe amerykański bombowiec B-25. Był to ostatni aliancki samolot zestrzelony przez państwa osi w drugiej wojnie światowej. Marynarz, który go zestrzelił był Włochem.

Największą niedoskonałością armii włoskiej było jej dowództwo - monarchistyczne, niekompetentne szczury, które dla kariery dezinformowały Duce o stanie armii (przez co Mussolini zdecydował się na zbyt wczesne wejście do wojny) a później zdradziły swego wodza i swój kraj. Największym błędem Mussoliniego było więc to, że w 1922 r. zatrzymał swoją rewolucję przed tronem.

Książka "Wojny Mussoliniego" mówi również o dwóch bardzo mało znanych epizodach drugiej wojny światowej: niemiecko-włosko-japońskim programie nuklearnym oraz korespondencji Chrurchill-Mussolini prowadzonej przez całą wojnę (w której m.in. brytyjski premier obiecywał Duce Grecję i kawałek Francji w zamian za zmianę frontu Włoch, proponował wspólny atak na ZSRR i prosił Mussoliniego o protekcję, gdyby Wielka Brytania skapitulowała). Właśnie te tajne listy były przyczyną zabójstwa Mussoliniego.