Turanizm Piłsudskiego

Z postacią Marszałka Piłsudskiego wiąże się kilka mitów. Najbardziej popularny każe narodowi go postrzegać jako starego pierdołę na koniu. Miłego dziadzia, który opowiadał jakieś śmieszne anegdotki i wrócił nam niepodległość, przy okazji pokonując bolszewików - tylko w zasadzie nie wiadomo jak. Takie jest postrzeganie Marszałka przez większość Polactwa. Ginie w tym uładzonym obrazie, to że Piłsudski był wielkim państwowym strategiem, który zostawił nam znaczący dorobek jeśli chodzi o geopolitykę, wojskowość, teorię państwa i historiozofię. To był człowiek, który osobiście rzucał bomby, dowodził armiami, budował struktury konspiracyjne, tworzył rządy i prowadził skomplikowane negocjacje międzynarodowe. Sralonowi zależy jednak byśmy znali jedynie jego "kremówkowy" wizerunek i nigdy się nie dowiedzieli na czym polegała wielkość Marszałka.

Kolejnym sralonowym mitem (po wojnie wygodnym również dla środowisk piłsudczykowskich) jest to, że Piłsudski był wielkim demokratą, obrońcą demokracji liberalnej przed złymi faszystami. Trudno uważać za demokratę człowieka, który zabijał swoich politycznych i osobistych wrogów (kilku oficerów powiązanych z austriackimi służbami, z gen. Zagórskim na czele, a także zdolnego dowódcę i dobrego patriotę gen. Rozwadowskiego), wsadził przywódców opozycji demokratycznej pod byle pretekstem do więzienia - tak jak Łukaszenka (a gdy tam trafili, instruował wybitnego patriotę płka Kostka-Biernackiego jak ich torturować psychicznie), nakazał założyć obóz koncentracyjny i tolerował działania "nieznanych sprawców" bijących osoby, które o nim krytycznie pisały. Piłsudski nie był wówczas demokratą. Ale nie był też głupim i krwawym totalitarystą, jak odmalowywało go endectwo - w Berezie większość osadzonych stanowili spekulanci, a przywódca największej partii opozycyjnej, Roman Dmowski nie był za jego rządów w najmniejszy sposób prześladowany.

Stosunek Piłsudskiego do demokracji ewoluował. Początkowo mocno w nią wierzył. W 1920 r. przekazał dużą część swojej władzy Radzie Obrony Państwa - w tym pełnomocnictwa rozejmowe. W trakcie haniebnych rokowań pokojowych w Rydze, choć głęboko się sprzeciwiał temu co wyczyniał filosowiecki endecki szczur Stanisław Grabski, kierując się demokratycznymi skrupułami - nie zrobił tego co powinien, czyli nie wsadził za druty zdradzieckiej delegacji kierowanej przez Kaina Grabskiego.   W 1922 r. bez cienia żalu oddał władzę demokratycznie wybranemu prezydentowi. Zabójstwo tego prezydenta przez rozwydrzoną endecję (przypominającą dzisiejszą PO) było przełomem w postrzeganiu przez niego demokracji. Uznał, że naród polski do tego ustroju nie dojrzał. Aż do 1925 r. poddawał się wciąż jednak demokratycznym skrupułom i odrzucał kierowane do niego prośby o to, by zbrojnie obalić sejmokrację. Dojrzał do tej decyzji dopiero po traktacie w Locarno, gdy uznał, że demokratyczne rządy nie są w stanie obronić niepodległości Polski. Jeszcze 12 maja 1926 r. łudził się jednak, że obejdzie się bez gwałtu na demokracji. Ciężko przeżył te majowe dni. Wtedy umarła w nim wiara we władzę Ludu.

Endecki pseudonaukowiec Feliks Koneczny twierdził, że w 1926 r. Piłsudski wprowadził do Polski cywilizację turańską - tj. tatarską, środkowoazjatycką, opartą na autorytecie wojskowym. Wyjątkowo się z nim zgadzam. Marszałek chciał sturanizować Polskę. I był w pewnym sensie do tego genetycznie predysponowany. Ojciec mojego przyjaciela, Witolda Stanisława Michałowskiego, oficer Oddziału II SG, miał przed wojną kłopoty, bo wydał broszurkę mówiącą, że Piłsudski miał tatarskie korzenie....

Czy turanizacja, zaprowadzanie ordyńskiego porządku w anarchistyczną i warcholską polską duszę się udała? Piłsudski miał na to zbyt mało czasu - zdołał przekształcić tylko jedno pokolenie - to znane nam z "Kamieni na szaniec". Turanizacja, choć przebiegała nie bez zgrzytów i nadużyć, przynosiła jednak dobre efekty. Obecnie różne liberalne mędrki mówią nam, że sanacyjna II RP jest złym wzorem do naśladowania, bo była krajem biednym. Tak, ale ciężko pracowano, by tej biedy się pozbyć. COP, Gdynia, własny przemysł zbrojeniowy, wykupienie przez rząd 80 proc. fabryk i kopalń z rąk obcego kapitału, nakłady na edukacje wynoszące 14,5 proc.budżetu  (w III RP 0,25 proc.), stojące na wysokim poziomie uniwersytety, tworzenie od podstaw nowoczesnych gałęzi przemysłu, koleje według których regulowano zegarki... Zaszczepienie łacińskości turańskością naprawdę dobrze na nas podziałało. I to był największa spuścizna potomka Tatarów, rozczarowanego demokraty  Piłsudskiego.

Ps. Biorąc pod uwagę jak Marszałek gnębił w miarę pożądnych, choć nie pozbawionych wad, ludzi takich jak Witos czy Korfanty, wyobraźcie sobie, jak by potraktował ekipę Tuska, po zapoznaniu się z jej dorobkiem. Bereza a później Tuchola.