4 lipca na Gibraltarze (to nie wpis z serii Sny, ale mógłby nim być)

Ilustracja muzyczna

Ten wpis to fragment pewnej książki, znanego Wam autora, która czeka już od dłuższego czasu na
"puszczenie do druku" w pewnym wydawnictwie (jest już nawet projekt okładki!). To książka o ludziach z cienia. Miejmy nadzieję, że wreszcie doczekamy się jej rynkowego debiutu - ci bowiem, którzy mieli okazję przeczytać całość, wiedzą iż jest niesamowita i wciągająca. 

4 VII 1943 r., Gibraltar

Darksun instynktownie wyczuł, że uczestniczy właśnie w tworzeniu historii przez duże H. Już sam tryb, w jakim został wezwany dawał wiele do myślenia. Pofatygowało się po niego, do obskurnego hoteliku, dwóch umundurowanych MP z amerykańskiej misji wojskowej. Przerwali mu intymne zbliżenie z pewną biuściastą andaluzyjską pięknością. Opieprzył ich i zagroził przeniesieniem na Nową Gwineę.

- Jestem amerykańskim kongresmenem! Macie stąd natychmiast wypierdalać, albo odpowiednio pokieruję waszą karierą! - krzyczał. Żandarm, zachowując kamienną twarz, bez słowa podał mu kartkę z sekwencją kodową.

- Trzeba było dać mi to od razu... - mruknął Hiram dopinając spodnie. Wskazał żandarmom na swoją towarzyszkę: – Róbcie swoje.

Panienka wyleciała na hotelowy korytarz w stroju Ewy. Przez chwilę dobijała się do drzwi ostro klnąc po hiszpańsku. W końcu Darksun, wychodząc z pokoju ze zbrojną eskortą rzucił jej kieckę do rąk.

- Przecież jeszcze przed chwilą wzdychałaś: „Potraktuj mnie jak szmatę!”. Właśnie to zrobiłem kochanie - uśmiechnął się do niej złośliwie. Lubił upokarzać przygodnie poznane kochanki. No i poza tym, wezwanie w trybie awaryjnym nakazywało mu przedłożyć obowiązki wobec ojczyzny ponad ulotne przyjemności.

Gdy został doprowadzony do celu, sali konferencyjnej w jednym z budynków brytyjskiej bazy, zastał na miejscu grupę nerwowo o czymś rozprawiających wojskowych i cywilów zasiadających za stołem konferencyjnym. Część z nich miała na sobie mundury brytyjskie, część amerykańskie. „Perry z MI6, Johnson z naszego wywiadu armijnego, Williams z OSS, Łubieński z polskich służb i MI5. Coś się tu kroi..." - pomyślał lustrując ich wzrokiem. Na  twarzach uczestników narady malowały się w sposób wyraźny rozdrażnienie, niepokój a nawet strach. Powietrze było przesiąknięte dymem papierosowym. Darksun zakaszlał. Momentalnie wszystkie rozmowy ucichły. Zauważono jego przybycie. Zagaił:

- Co takiego ważnego zaszło, że zakłócono mi delektowanie się jedną z nielicznych chwil spokoju, których doświadczam w tych trudnych czasach? Stalin nam wypowiedział wojnę?!

- Cieszymy się, że pan jest tutaj z nami. Sytuacja jest bardzo poważna i pańska wiedza, doświadczenie i kontakty mogą okazać się niezwykle pomocne – odparł udekorowany Krzyżem Wiktorii wąsaty brytyjski pułkownik.

- Przetrwanie Wielkiej Koalicji jest zagrożone – dodał amerykański oficer.

Darksun uśmiechnął się słysząc o kruchości antyhitlerowskiego sojuszu i odrzekł:

- Żadna koalicja nie jest wieczna. Wczorajszy sojusznik może się okazać jutrzejszym wrogiem, i vice versa. Co się dokładnie stało?

- Zamordowano tutaj polskiego premiera... - wypalił brytyjski pułkownik.

- Holly shit!!! I nic mi o tym nie mówicie!!! - wykrzyknął Darksun.

Jeden z funkcjonariuszy MI5 dukając wyczytał nazwisko ofiary zamachu:

- Nazywał się Wlady...slaw... Sikorski....

- Wiem jak się nazywał polski premier! Kto to zrobił?! I jak?! - Hiram z nerwów zaczął chodzić wzdłuż pomieszczenia.

Agent MI5 referował:

- Aresztowaliśmy niejakiego Jana Gralewskiego, kuriera polskiego ruchu oporu. Przebywał w pobliżu miejsca zbrodni mniej więcej wtedy, gdy do niej doszło. Wcześniej otrzymaliśmy informacje z Paryża, od polskich agentów, by uważać na niego, gdyż zachowuje się podejrzanie i może pracować dla Niemców. Wszystkiemu zaprzeczał i stwierdził, że skradziono mu tożsamość. Zachowywał się gwałtownie. Doszło do szamotaniny. Podczas przesłuchania wyciągnął jednemu z naszych ludzi pistolet z kabury. Został zdjęty, ale zdołał zastrzelić dwóch agentów.

Darksunowi ta historia wydała się podejrzana:

- Czemu tu nie ma Macfarlane’a ? - spytał o gubernatora Gibraltaru.

- Nie ufamy mu. To jego ludzie ludzie doprowadzili do tego, że jedyny świadek – Gralewski zginął. I to w jego rezydencji doszło do morderstwa Sikorskiego – wyjaśnił amerykański oficer.

- W domu gubernatora ?!

- Zabito tam również osoby towarzyszące Sikorskiemu...

- Jak to kurwa możliwe ?! - Hiram przysiadł z wrażenia na skraju wolnego krzesła.

- A jednak. Rok temu postawiono na werandzie tego budynku lunetę, przez którą można było obserwować niemiecką bazę nurków położoną pod Algeciras. Po kilku dniach zniknęła bez śladu – opowiadał funkcjonariusz MI6.

- To przechodzi kurwa ludzkie pojęcie! Tu jest cały pierdolony aliancki sztab przygotowujący pieprzoną operację „Husky”. Czyli kilka tuzinów generałów z  kurwa pierdolonym Eisenhowerem na czele! Do tego ten sowiecki chuj Majski i Bóg wie, jeszcze kto! A jakiś pierdolony remont lotniska sprawia, że każdy szmaciarz może bezkarnie przekroczyć granicę z Hiszpanią!!! - Darksun rzadko kiedy przeklinał. Przedstawione mu sprawozdanie musiało naprawdę go wyprowadzić z równowagi.

- Kto odpowiada za ten burdel!!! - wydarł się

- Macfarlane...

Hiram ciężko oddychał kryjąc twarz w dłoniach. Krople potu spływały mu po czole. Po chwili ochłonął i spokojnym głosem spytał:

- Jak zabito Sikorskiego?

- Gołymi rękami... - odparł oficer MI5. Po chwili zastanowienia dodał: - Być może również z pomocą krzesła...

- W domu Macfarlane’a?

- Tak. Sikorski odpoczywał wówczas, po negocjacjach z Majskim... - wyjaśnił brytyjski pułkownik.

- Jezu Chryste!!! Czy wy wiecie jak to wygląda!? Jakby ci Mongołowie własnoręcznie go zabili!!! - Hiram nie mógł się nadziwić profesjonalizmowi zabójców.

- I dlatego, jak wyjdzie to na jaw, Wielką Koalicję szlag trafi... - rzucił amerykański oficer.

- Na pewno to robota Hoara i reszty tych germanofilów, jeśli nie Niemców – snuł swe podejrzenia agent MI6.

Wzrok Darksuna zaczął błądzić po sali. Zatrzymał się na plakacie zachęcającym do wstępowania do RAF.  Nagle kongresmen doznał olśnienia. W jego oczach pojawił się charakterystyczny błysk.

- A  gdyby Sikorski zaginął w wypadku? - rzucił.

- W jakim wypadku? - dopytywali się obecni na sali oficerowie.

- Choćby w katastrofie lotniczej...

- Genialne! - sala podchwyciła jego pomysł.

-  Tylko, że on ma być na przyjęciu z okazji naszego święta... - wskazał agent OSS.

- A ile osób wie, jak wygląda ten cały Sikorski? Przebierzmy kogoś w jego mundur. Wpadnie na 15 minut na drinka i sobie pójdzie... - snuł swój plan Hiram.

- A później, po 23.00, gdy będzie już ciemno, wsadzimy ciała do samolotu, który kilka minut po starcie awaryjnie osiądzie na morzu. Małe ładunki wybuchowe rozerwą kadłub pozorując katastrofę lotniczą – dodał funkcjonariusz OSS.

- Ciało Sikorskiego możemy lekko podrasować, by po latach sekcja wykazała, że zginął w wyniku „obrażeń typowych dla wypadków komunikacyjnych” - wtrącił agent MI6.

- Czego to się nie robi dla racji stanu... - westchnął kongresmen Darksun. Myślami był już w innym miejscu. Żal mu się zrobiło tej biuściastej Hiszpanki, która wyrzucił za drzwi. Chętnie, by do niej wrócił...

                                                             ***
6 VII 1943 r., La Linea, Hiszpania

Generał Nabuchodonozor Lang dopijając kawę w jedynej w miarę porządnej knajpie w tej przygranicznej mieścinie, klął spoglądając na nagłówki gazet:

- „Polski premier ginie w katastrofie lotniczej na Gibraltarze”. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Jak ta prasa kurewsko kłamie! Byłem tam i mam pewność, że zabiliśmy sukinsyna na długo zanim wniesiono go do tego gównianego samolotu!!!

- Gratuluję. Nigdy nie widziałem tak misternie przeprowadzonego zabójstwa politycznego – w słowach Darksuna pobrzmiewała ironia.

- Jak mogliście wymyślić tak gównianą historyjkę jak ta z tym samolotem?! - oburzał się Lang.

- No cóż... Lepsze to niż: „Polski premier zabity z zimną krwią w rezydencji brytyjskiego gubernatora podczas negocjacji z sowieckimi rzeźnikami” - odrzekł Hiram. Po kilku łykach kawy dodał: - 1:0. Remisu chyba nie będzie.

- I tak wszyscy obciążą was winą. To morderstwo zawsze będzie kojarzone z Sowietami i Brytyjczykami.

- By coś to dało, musielibyście pozbyć się również Churchilla i Hitlera...

- Odpieprz się! - żachnął się Lang, wstał od stolika, rzucił na blat kilka monet i wściekły wyszedł z lokalu.

- No cóż, wróci. Nadal mu będę potrzebny... - powiedział do siebie Hiram. Zaczął przyglądać się zgrabnym i opalonym nogom kelnerki. Zawołał do niej: - Senorita! Una cafe perfavor!