1920. Przeciw nam Czerwona Armia i biali generałowie

Powyżej: Ofiara dla Międzynarodówki. Plakat ten nie wspomina, że w zarżnięciu carskiej Rosji i budowie bolszewizmu brały udział również carskie kadry

Józef Mackiewicz wspominał w "Zwycięstwie prowokacji" o tym jak w 1920 r. prasa PPS i piłsudczykowska forsowała tezę o tym, że Rosja bolszewicka jest kolejną mutacją Rosji carskiej donosząc, że "carscy generałowie dowodzą sowieckimi hordami, a agenci Ochrany kierują CzKa". To było zdaniem Mackiewicza błędną tezą i propagandowym uzasadnieniem przyzwolenia Piłsudskiego na dobicie przez bolszewików Denikina, czyli "zaprzepaszczeniem największej szansy na zduszenie bolszewizmu". Mackiewicz, wybitny znawca czerwonej zarazy, nie miał w tym przypadku racji. Jak mawiał Lenin, kadry decydują o wszystkim a w tym przypadku bolszewików uratowały właśnie stare carskie kadry. Bez nich nie mieliby oni szans na zwycięstwo.

Powyżej: antybolszewicki rosyjski plakat przedstawia Chińczyka jako bolszewickiego oprawcę. Istotnie mnóstwo ich było wśród Czerwonych. W 1920 r. nasze wojska miały niepisaną zasadę: nie brać takich do niewoli, tylko zabijać na miejscu

W czasie wojny domowej bolszewikom służyło trzech carskich ministrów wojny, były szef sztabu generalnego i 10 dowódców imperialnych armii. Na 20 dowódców czerwonych frontów, 10 to biali oficerowie, z czego 7 z nich to carscy generałowie. Na 25 szefów sztabów czerwonych frontów, 23 to kadrowi oficerowie armii Mikołaja II. Na czele 16 Armii nacierającej na Warszawę stał arystokrata gen. Dowoyno-Sołłohub.Jedna trzecia imperialnych oficerów sztabu generalnego płynnie przeszła na służbę u czerwonych. Niektórzy z nich służyli jeszcze w czasie II wojny światowej: np. gen. Borys Szaposznikow. (Jeśli dodamy do tego Białych, którzy zmienili front, to warto wspomnieć o marszałku Rodionie Malinowskim, czy członku azerskiej, nacjonalistycznej organizacji Musawat Ławrentiju Berii a także o marszałku... Siemionie Budionnym, który został przekupiony przez bolszewików samochodem, złotym zegarkiem i "futrem barwy khaki"). W czasie wojny przeciwko Polsce, w Armii Czerwonej służyło 30 tys. carskich oficerów.  Endecka propaganda mówi, że masowo zaciągali się oni na służbę u Sowietów, po "awanturze Piłsudskiego o Kijów". To bzdura. Gen. Brusiłow i znaczna większość z tych wojskowych została zatrudniona przez Trockiego jeszcze przed chwalebną kijowską ofensywą Marszałka Piłsudskiego.

Wśród Białych Rosjan pozostali niemal wyłącznie gorsi oficerowie. Wrangel, Denikin, Judenicz - to nie byli to dowódcy, którzy potrafiliby dać radę Brusiłowowi czy innym swoim dawnym kolegom. Admirał Kołczak był co prawda znakomitym specjalistą od operacji minowania, ale nie znał się na dowodzeniu na lądzie. Jedynymi wartościowymi generałami wśród białych byli de facto obcoplemieńcy: Szwed von Mannerheim, Niemiec i buddysta Ungern-Sternberg, Buriat Siemionow i polscy nacjonaliści (mylnie czasem zwani Białorusinami) bracia Bułak-Bałachowicz. Jednym z powodów, dla których Marszałek Piłsudski uznał, że nie warto pomagać Denikinowi było totalne bezhołowie panujące w armii tego białego generała. Nasz wywiad donosił Piłsudskiemu np. o tym, że szef sztabu Denikina leżał na naradach sztabowych pijany w sztok pod stołem wraz z innymi przedstawicielami "mózgu armii". Armia Denikina rozkradała ogromną pomoc przesyłaną przez Francję i Wielką Brytanię, a na jej tyłach wybuchały powstania chłopskie. Brytyjski geopolityk sir Halford Mackinder usiłował przekonać Marszałka, że Denikin pobije czerwonych. Marszałek odparł mu, że zostanie zmieciony przez ich słabe uderzenie. I tak się stało. Mit o możliwości zgniecenia bolszewików przez Białych jest fałszywy. Jak zauważył profesor Richard Pipes już na samym wstępie czerwoni opanowali najludniejsze i najbogatsze połacie Rosji. Biali trzymali się głównie na terenach słabo zaludnionych i niedostępnych, albo zdominowanych przez nierosyjską ludność. I tak to cud, że aż tak długo tam się trzymali.

Ps. Nie zapominajmy, że pojedyncze oddziały rosyjskich Białych oraz ludzie Borysa Sawinkowa bohatersko walczyli po naszej stronie w 1920 r. Zamiast ponownie stawiać na Pradze sowiecki pomnik Braterstwa Broni, może warto by postawić tam monument poświęcony Rosjanom walczącym o wolność Polski - od kpt Potiebni, poprzez Sawinkowa po rosyjskich dysydentów. I kazać Putinowi, Ławrowi, Cyrylowi et censortes składać tam wieńce ilekroć nas będą odwiedzać.